267/366 poetry (Fatena's Poetry Salon )

 Het vuil op ons gezicht

Misschien moeten we weggaan, ver weg 
om redenen die er mogelijk geen zijn

Misschien heeft het nut en zijn wij 
niet langer kruisende degens aan een klok 
jij de kleine baat, ik de grote last

Voor je het vraagt, ik weet het ook niet 
ik weet steeds minder, zoals ik minder 
eet en drink

Misschien het vlieden van de jaren dat ik 
geen witte stranden meer bewandel 
misschien heb je gelijk, je hebt een 
fantast afgeschoten

Wie zal het zeggen, misschien moeten we durven 
tijgers kussen en zien welke eieren we leggen 
op onze oude dag als we met een camper gaan toeren 
en selfies droppen als broodkruimels

Laten we moedwillig het vuil op onze gezichten staan, switchen van DNA, 
hanengevechten bijwonen, een nieuw geloof aannemen, naar de 
maan happen, gestrande engelen supporteren

Misschien lukt het en adopteren we onszelf voorgoed 
Misschien stellen we dan vragen die er toe doen:

voelen stenen 
bestaan wij 
ben jij liefde


Mustafa Kör

Kameleon

Ik spreek in een slepende melodielijn van ‘hier’ en ‘nu’ en ‘blijf’
herhaal dit zo vaak tot het schuurt
tot je me terug in je mond rolt, me onuitgesproken
op je deinende tong legt, zachtjes
zoals kleine meisjes met overgewicht zachtjes
stuiteren bij het lopen.
En ik wil dat je me opnieuw zegt, dat je niet kan ophouden mij te zeggen
dat ik uit de holte van je mond breek
en je me nieuwe namen geeft, de verkeerde
zoals ‘lief’ en ‘klein’ en ‘traag’
dat ik me daarnaar ga gedragen als een geconditioneerde hond,
voortaan mijn borsten bedek
als je onverwachts de badkamer binnenkomt.
Laten we ergens tussen tong en tanden
analoge liefde in dit hoofdkussen liegen.
Misschien schieten we elkaar alsnog te binnen.
Misschien herinneren we ons de plek
waar het schudden begon
en we het ritme niet meer vonden.

Charlotte Van den Broeck